Μεγαλώνοντας μαζί της

Αντί για preview του τελικού, ακολουθεί αναδημοσίευση κειμένου από την εφημερίδα King Bet, την οποία και ευχαριστούμε.

 

Το ότι είμαι φίλος της Μπαρσελόνα (όπως έχουμε ξαναγράψει, δεν λέγεται Μπαρτσελόνα), δεν το έχω κρύψει ποτέ. Αντιθέτως, το θεωρώ καύχημα για κάποιον να δηλώνει υποστηρικτής αυτού του συλλόγου, χρειάζομαι πολλές λέξεις και πολλές γραμμές για να το εξηγήσω και δεν είναι αυτός ο σκοπός του κειμένου. Οι λόγοι που επέλεξα τη Μπάρσα είναι πολλοί, όχι αμιγώς αθλητικοί – ποδοσφαιρικοί, ο καθένας άλλωστε έχει διαφορετικές αφετηρίες για να ξεκινήσει να υποστηρίζει μια ομάδα, ειδικά αν πρόκειται για ομάδα εκτός Ελλάδας.

Οταν λοιπόν αποφάσισα να δηλώνω φίλος της Μπάρσα, πήγαινα Γυμνάσιο. Το 1992, η ομάδα κατακτούσε το πρώτο της Τσάμπιονς Λιγκ, αφού ελέω Ντουγκαντάμ, είχε αποτύχει να το κάνει μερικά χρόνια νωρίτερα στη Σεβίλλη, κόντρα στην Στεάουα Βουκουρεστίου. Ο Ρόναλντ Κούμαν, με τη γνωστή σπεσιαλιτέ, φάουλ – κανονιά, κάνει το 1-0 κόντρα στη Σαμπντόρια. Την άλλη μέρα, εξηγούσα σε άλλους πιτσιρικάδες το γιατί ήμουν χαρούμενος. Δύσκολο είναι σε ηλικία εφήβου να πείσεις έναν συνομήλικο για το ότι αξίζει να υποστηρίζεις και κάτι άλλο, πέρα από Ολυμπιακό, Παναθηναϊκό, ΑΕΚ κλπ. Εγώ πάντως την προσπάθεια την έκανα.

Το 1994 ήμουν λίγο πιο μεγάλος, αλλά ακόμα έφηβος, όταν ήρθε το σοκ. Η Μπάρσα, στην Αθήνα, ακλόνητο φαβορί για την κούπα, απέναντι στην χτυπημένη από τραυματισμούς Μίλαν. Σίγουρος για την επιτυχία, είχα κάνει και δηλώσεις, τρομάρα μου. Ενα ξεγυρισμένο 4-0 από την πραγματικά καλύτερη εκείνο το βράδυ Μίλαν, με προσγείωσε απότομα και την άλλη μέρα η καζούρα ήταν δεδομένη. Ηταν το κύκνειο άσμα μιας σπουδαίας ομάδας που είχε φτιάξει ο Κρόιφ. Να μην ξεχάσω το χάιλαϊτ του τελικού, έχει ονοματεπώνυμο: Ντέγιαν Σαβίσεβιτς!  Το γκολ του Μαυροβούνιου είναι το πιο όμορφο που έχω δει σε τελικό Τσάμπιονς Λιγκ, πάνω και από αυτό το απευθείας βολέ του Ζιντάν, κόντρα στη Λεβερκούζεν. Γούστα είναι αυτά.

Χρειάστηκε να περιμένω κάμποσα χρόνια για τον επόμενο τελικό. Ήδη είχα ξεκινήσει στη δημοσιογραφία, ήρθε όμως ο ελληνικός στρατός να μου θυμίσει ότι είχα αφήσει κάποιες εκκρεμότητες και κάτι βερεσέδια από συνεχόμενες αναβολές λόγω σπουδών. Μάιος 2006, ο τελικός στο Παρίσι, εγώ στη Ρόδο, ένα ΚΨΜ ασφυκτικά γεμάτο, οι περισσότεροι με την Αρσεναλ. Μέσα από την παραλλαγή, το μπλουζάκι της Penya Barcelonista d’ Atenes, του συνδέσμου φίλων Μπαρσελόνα Αθήνας, που πρόσφατα είχε φτιαχτεί και – για να χρησιμοποιήσω στρατιωτικό όρο – ανέμενε αναγνώριση από τον σύλλογο (κάτι που έγινε και επίσημα τον Ιούνιο του ίδιου έτους). Ο Λέμαν χαιρέτησε νωρίς, ο Κάμπελ πήγε να μας αγχώσει, αλλά ο Ετό και ο Μπελέτι είχαν τις απαντήσεις. Οταν είσαι στρατιώτης, πρέπει να αρκεστείς στο ότι σου επιτράπηκε να δεις τον τελικό. Δεν μπορείς να έχεις την απαίτηση να το πανηγυρίσεις, μεσάνυχτα πια, μέσα στο στρατόπεδο! Το ξύπνημα πάντως για την αναφορά την άλλη μέρα το πρωί, ήταν το καλύτερο ολόκληρης της θητείας.

2009, ημιτελικός με Τσέλσι. Ο Ινιέστα σκοράρει λίγο πριν το τέλος. Τα γραφεία της Penya, στην Ομόνοια τότε, από τον έκτο όροφο, παραλίγο να βρεθούν στο ισόγειο. Μαζί με τον Νίκο τον Καραμάνο, μελλοντικό προπονητή της ομάδας μπάσκετ της King Bet, είχαμε εξασφαλίσει εισιτήρια για τον τελικό της Ρώμης. Οταν ηρεμήσαμε από την παραλίγο κατεδάφιση των γραφείων και βέβαιοι ότι ...επιζήσαμε, καταλάβαμε ότι μετά από αυτό, στον τελικό δύσκολα θα χάναμε. Η Γιουνάιτεντ το πάλεψε, αλλά δεν μπορούσε. 2-0, με τον Μέσι να πανηγυρίζει στο κόρνερ μπροστά μας το δεύτερο γκολ. Ο Νίκος, σίγουρος ότι στα 20 λεπτά που απομένουν, δεν μπορεί να αλλάξει τίποτα, ανοίγει κουβέντα με έναν Ιταλό που τιμώντας την ποδοσφαιρική σχολή της χώρας του, συνιστά «πάσες συνέχεια, νικάμε, ο χρόνος να κυλάει, δεν χρειάζεται επίθεση»! Δυστυχώς, η Ρώμη ήταν στεγνή από αλκοόλ, είχε επιβληθεί γενική απαγόρευση. Η κούπα γιορτάστηκε από όλη την ελληνική παρέα που βρέθηκε στην «αιώνια πόλη» για τον τελικό με αναψυκτικά και νεράκι!

2011, ο τελικός του Λονδίνου φέρνει αντίπαλο και πάλι τη Γιουνάιτεντ. Πάλι η Μπάρσα το φαβορί. Το έχει η μοίρα της φαίνεται. Η UEFA, στην κλήρωση των εισιτηρίων, μου έριξε πόρτα αυτή τη φορά. Από την Penya, που πήρε 4 εισιτήρια από το σύλλογο, δεδομένης της ζήτησης, δεν είχα πολλές ελπίδες. Ξαφνικά, μια μέρα χτυπά το τηλέφωνο. «Θες να πας στον τελικό; Ως μέλος της Μπάρσα έχω κερδίσει εισιτήριο, αλλά δεν θα πάω». Ο Γιώργος ο Καταγάς έχει μπει από εκείνο το τηλεφώνημα στη λίστα των ανθρώπων που τους χρωστώ μια μεγάλη χάρη, αλλά δεν ξέρω πότε και πώς θα την ξεπληρώσω.

Για τον τελικό, δεν έχω να πω κάτι. Δεν θα είναι αντικειμενικό έτσι και αλλιώς, υπάρχει και το κακό προηγούμενο του 1994 που μου έμαθε ότι στους τελικούς, ειδικά όταν ο αντίπαλος είναι μια ομάδα με ποιότητα και βαριά φανέλα, η «σιγουριά» δεν είναι καλός σύμβουλος. Περιμένω να γίνει ένα καλό ματς, αντάξιο της ιστορίας και της δυναμικής των δυο ομάδων. Από εκεί και πέρα, θυμάμαι τους Αγγλους οπαδούς να μας δίνουν συγχαρητήρια το 2009. Αν χρειαστεί, θα κάνω το ίδιο. Θέλω να πιστεύω ότι δεν θα χρειαστεί...

Α. Λ.