Όταν «ζωγραφίζει» στο γήπεδο…

Γράφει o Δημήτρης Πιπερίδης

Όπως ο Χουάν Μιρό, ο Πικάσο, ο Σαλβαντόρ Νταλί… Η μόνη διαφορά ότι η Μπαρτσελόνα δεν ζωγραφίζει στον καμβά, αλλά στο χορτάρι του γηπέδου…

Για όλους εμάς που έχουμε την τύχη να υποστηρίζουμε αυτήν την σπουδαία ομάδα, η οποία πράγματι είναι κάτι περισσότερο από ένας σύλλογος (mes que un club), η κατάκτηση του φετινού Champions League ήταν μια φυσική εξέλιξη των πραγμάτων.

Η καλύτερη ομάδα στον κόσμο, η ομάδα που σε κάθε παιχνίδι παραδίδει μαθήματα ολοκληρωτικού ποδοσφαίρου, αναγκάζοντας φίλους και εχθρούς να της βγάλουν το καπέλο και να παραδεχτούν την ανωτερότητά της, ανέβηκε για τέταρτη φορά στην κορυφή της Ευρώπης.

Αυτή η Μπαρτσελόνα, η καλοκουρδισμένη μηχανή του Πεπ Γκουαρδιόλα γράφει ιστορία. Και θα συνεχίσει να γράφει. Γιατί υπάρχει στο DNA αυτού του συλλόγου, που ξέρει να δίνει μάχες και να τις κερδίζει.

Η αλήθεια είναι ότι μετά τον τελικό στο Γουέμπλεϊ και το «φτωχό» 3-1 κόντρα στην Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ, πολλά αποθεωτικά γράφτηκαν για τους Μπλαουγκράνα.

Το τι έγινε στον μεγάλο τελικό το γνωρίζουμε πλέον πολύ καλά. Όπως γνωρίζουμε πολύ καλά και την αποθεωτική υποδοχή που επεφύλαξαν στους θριαμβευτές του Λονδίνου οι εκατοντάδες χιλιάδες Καταλανοί στους δρόμους και στις πλατείες της Βαρκελώνης, καθώς και στο κατάμεστο Καμπ Νόου, όπου τα δύο Κύπελλα, το ευρωπαϊκό και το εγχώριο, βρίσκονταν σε περίοπτη θέση.

Η σεζόν 2010-2011, λοιπόν, ολοκληρώθηκε με «δύο στα τρία». Μοναδική απώλεια το Κύπελλο Ισπανίας (αλήθεια ποιος θυμάται ακόμη τον τελικό με την ομάδα της Μαδρίτης;)

Κατά την άποψή μου η χρονιά χαρακτηρίζεται άκρως πετυχημένη.

Τώρα είναι ευκαιρία για ξεκούραση και ανασύνταξη δυνάμεων μέχρι τα μέσα Ιουλίου, που ξεκινάει η προετοιμασία. Ακολουθεί μια γεμάτη και επίπονη σεζόν με υποχρεώσεις σε πολλές διοργανώσεις.

Σίγουρα αυτό το διάστημα είναι δύσκολο χωρίς αγώνες. Όμως κάντε λίγη υπομονή. Ο Σεπτέμβριος δεν θα αργήσει να έρθει…

Ετοιμαστείτε για νέες επιτυχίες και για νέες κούπες…

Ετοιμαστείτε για καινούργιες «ζωγραφιές»…

Η πυραυλοκίνητη Μπαρσελόνα ξανά στη κορυφή της Ευρώπης!

Του Νίκου Νικολάου

Δύο χρόνια μετά τον τελικό της Ρώμης η Μπαρσελόνα κατέκτησε ξανά το Champions League επί της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ νικώντας στον τελικό με 3-1. Η πυραυλοκίνητη Μπαρσελόνα, η φημισμένη Μπαρσελόνα, η ομάδα των ρεκόρ, το καμάρι της Καταλωνίας, η ομάδα που έχει τελειοποιήσει το ποδόσφαιρο, η ομάδα που απολαμβάνει τη καθολική αποδοχή, η καλύτερη ομάδα στον κόσμο, βρίσκεται ξανά στη κορυφή της Ευρώπης πανάξια κάνοντας ολόκληρη της Καταλωνία να βρίσκεται στη Ράμπλας και τους απανταχού εκατομμύρια φίλους της ευτυχισμένους! Είναι το τέταρτο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα της μεγάλης Μπαρσελόνα στην ιστορία της και το τρίτο τα τελευταία έξι χρόνια κάνοντας αυτή τη “φουρνιά” παικτών να συνιστούν ίσως την καλύτερη ομάδα στην ιστορία του ποδοσφαίρου. Παραφράζοντας κάτι που είχε πει ένας παλιός σούπερ σταρ των Μπλαουγκράνα, ο μεγάλος Γκάρι Λίνεκερ, θα λέγαμε ότι το ποδόσφαιρο είναι ένα παιχνίδι στο οποίο αγωνίζονται έντεκα εναντίον έντεκα και στο τέλος κερδίζουν πάντα οι… Καταλανοί!

Χαρακτηριστικές είναι οι δηλώσεις του Σερ Άλεξ Φέργκιουσον μετά τη λήξη ο οποίος είπε: «Η Μπαρσελόνα άξιζε το Κύπελλο και είναι η καλύτερη ομάδα που έχω αντιμετωπίσει ποτέ. Δεν είναι ντροπή να χάνεις από την Μπαρσελόνα». Άλλωστε λένε ότι η αξία και το ήθος του ηττημένου δίνουν δόξα στον νικητή.

Η Μπάρσα μετέτρεψε σε περίπατο τον τελικό ανάμεσα στις ομολογουμένως δύο καλύτερες ομάδες της Ευρώπης. Παρότι οι “Κόκκινοι Διάβολοι” μπήκαν δυνατά στο πρώτο δεκάλεπτο έχοντας ελαφρά υπεροχή, η Μπαρσελόνα ανέλαβε τα ηνία του αγώνα και αν εξαιρέσουμε τη φάση του γκολ, δεν άφησε σε κανένα σημείο το περιθώριο να αμφισβητηθεί η κυριαρχία της. Ειδικά στο δεύτερο ημίχρονο αν ο Φαν Ντερ Σαρ δεν έκανε εκπληκτική εμφάνιση το σκορ θα ήταν πολύ διαφορετικό. Και αυτό γιατί στις φάσεις των Τσάβι, Βίγια, Άλβες και Μέσι κατέβασε ρολά. Το 1-0 για τους Καταλανούς έγινε στο 28^ο λεπτό όταν ο Τσάβι άδειασε τους αμυντικούς και με εξαιρετική μπαλιά βρήκε τον Πέδρο που πέτυχε το τέρμα. Στο 34’ οι Αγγλική ομάδα απάντησε με τον Ρούνεϊ που έκανε το 1-1 και το 2-1 έγινε με τον MVP του τελικού, Λιονέλ Μέσι, στο 55’ με μακρινό σουτ. Το τελικό 3-1 “έγραψε” ο Βίγια στο 69’ με ασύλληπτο σουτ στο γάμμα της εστίας του Φαν Ντερ Σαρ. Η κατοχή της μπάλας κυμάνθηκε στα γνωστά επίπεδα του 70-30%.

Αξίζει να σημειωθεί πως η Μπαρσελόνα έδειξε ξανά το μεγαλείο της και την ανθρωπιά που έχει ως σύλλογος με τη συμμετοχή του Αμπιντάλ στο βασικό σχήμα και με το γεγονός ότι αυτός ως αρχηγός σήκωσε το τρόπαιο. Δεν πρέπει να ξεχνάμε τη περιπέτεια που πέρασε πρόσφατα ο διεθνής Γάλλος με τον όγκο που του διαγνώστηκε στο συκώτι.

Οι συνθέσεις:

Μπαρσελόνα: Βίκτορ Βαλντές, Πικέ, Αμπιντάλ, Άλβες (88' Πουγιόλ), Μπούσκετς, Τσάβι, Μασκεράνο, Πέδρο (91' Αφελάι), Ινιέστα, Βίγια (85' Κεϊτά), Μέσι.

Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ: Φαν Ντερ Σαρ, Εβρά, Σίλβα (69' Νάνι), Φέρντιναντ, Βίντιτς, Παρκ, Βαλένσια, Κάρικ (77' Σκόουλς), Γκιγκς, Ρούνεϊ, Ερνάντες.

Μεγαλώνοντας μαζί της

Αντί για preview του τελικού, ακολουθεί αναδημοσίευση κειμένου από την εφημερίδα King Bet, την οποία και ευχαριστούμε.

 

Το ότι είμαι φίλος της Μπαρσελόνα (όπως έχουμε ξαναγράψει, δεν λέγεται Μπαρτσελόνα), δεν το έχω κρύψει ποτέ. Αντιθέτως, το θεωρώ καύχημα για κάποιον να δηλώνει υποστηρικτής αυτού του συλλόγου, χρειάζομαι πολλές λέξεις και πολλές γραμμές για να το εξηγήσω και δεν είναι αυτός ο σκοπός του κειμένου. Οι λόγοι που επέλεξα τη Μπάρσα είναι πολλοί, όχι αμιγώς αθλητικοί – ποδοσφαιρικοί, ο καθένας άλλωστε έχει διαφορετικές αφετηρίες για να ξεκινήσει να υποστηρίζει μια ομάδα, ειδικά αν πρόκειται για ομάδα εκτός Ελλάδας.

Οταν λοιπόν αποφάσισα να δηλώνω φίλος της Μπάρσα, πήγαινα Γυμνάσιο. Το 1992, η ομάδα κατακτούσε το πρώτο της Τσάμπιονς Λιγκ, αφού ελέω Ντουγκαντάμ, είχε αποτύχει να το κάνει μερικά χρόνια νωρίτερα στη Σεβίλλη, κόντρα στην Στεάουα Βουκουρεστίου. Ο Ρόναλντ Κούμαν, με τη γνωστή σπεσιαλιτέ, φάουλ – κανονιά, κάνει το 1-0 κόντρα στη Σαμπντόρια. Την άλλη μέρα, εξηγούσα σε άλλους πιτσιρικάδες το γιατί ήμουν χαρούμενος. Δύσκολο είναι σε ηλικία εφήβου να πείσεις έναν συνομήλικο για το ότι αξίζει να υποστηρίζεις και κάτι άλλο, πέρα από Ολυμπιακό, Παναθηναϊκό, ΑΕΚ κλπ. Εγώ πάντως την προσπάθεια την έκανα.

Το 1994 ήμουν λίγο πιο μεγάλος, αλλά ακόμα έφηβος, όταν ήρθε το σοκ. Η Μπάρσα, στην Αθήνα, ακλόνητο φαβορί για την κούπα, απέναντι στην χτυπημένη από τραυματισμούς Μίλαν. Σίγουρος για την επιτυχία, είχα κάνει και δηλώσεις, τρομάρα μου. Ενα ξεγυρισμένο 4-0 από την πραγματικά καλύτερη εκείνο το βράδυ Μίλαν, με προσγείωσε απότομα και την άλλη μέρα η καζούρα ήταν δεδομένη. Ηταν το κύκνειο άσμα μιας σπουδαίας ομάδας που είχε φτιάξει ο Κρόιφ. Να μην ξεχάσω το χάιλαϊτ του τελικού, έχει ονοματεπώνυμο: Ντέγιαν Σαβίσεβιτς!  Το γκολ του Μαυροβούνιου είναι το πιο όμορφο που έχω δει σε τελικό Τσάμπιονς Λιγκ, πάνω και από αυτό το απευθείας βολέ του Ζιντάν, κόντρα στη Λεβερκούζεν. Γούστα είναι αυτά.

Χρειάστηκε να περιμένω κάμποσα χρόνια για τον επόμενο τελικό. Ήδη είχα ξεκινήσει στη δημοσιογραφία, ήρθε όμως ο ελληνικός στρατός να μου θυμίσει ότι είχα αφήσει κάποιες εκκρεμότητες και κάτι βερεσέδια από συνεχόμενες αναβολές λόγω σπουδών. Μάιος 2006, ο τελικός στο Παρίσι, εγώ στη Ρόδο, ένα ΚΨΜ ασφυκτικά γεμάτο, οι περισσότεροι με την Αρσεναλ. Μέσα από την παραλλαγή, το μπλουζάκι της Penya Barcelonista d’ Atenes, του συνδέσμου φίλων Μπαρσελόνα Αθήνας, που πρόσφατα είχε φτιαχτεί και – για να χρησιμοποιήσω στρατιωτικό όρο – ανέμενε αναγνώριση από τον σύλλογο (κάτι που έγινε και επίσημα τον Ιούνιο του ίδιου έτους). Ο Λέμαν χαιρέτησε νωρίς, ο Κάμπελ πήγε να μας αγχώσει, αλλά ο Ετό και ο Μπελέτι είχαν τις απαντήσεις. Οταν είσαι στρατιώτης, πρέπει να αρκεστείς στο ότι σου επιτράπηκε να δεις τον τελικό. Δεν μπορείς να έχεις την απαίτηση να το πανηγυρίσεις, μεσάνυχτα πια, μέσα στο στρατόπεδο! Το ξύπνημα πάντως για την αναφορά την άλλη μέρα το πρωί, ήταν το καλύτερο ολόκληρης της θητείας.

2009, ημιτελικός με Τσέλσι. Ο Ινιέστα σκοράρει λίγο πριν το τέλος. Τα γραφεία της Penya, στην Ομόνοια τότε, από τον έκτο όροφο, παραλίγο να βρεθούν στο ισόγειο. Μαζί με τον Νίκο τον Καραμάνο, μελλοντικό προπονητή της ομάδας μπάσκετ της King Bet, είχαμε εξασφαλίσει εισιτήρια για τον τελικό της Ρώμης. Οταν ηρεμήσαμε από την παραλίγο κατεδάφιση των γραφείων και βέβαιοι ότι ...επιζήσαμε, καταλάβαμε ότι μετά από αυτό, στον τελικό δύσκολα θα χάναμε. Η Γιουνάιτεντ το πάλεψε, αλλά δεν μπορούσε. 2-0, με τον Μέσι να πανηγυρίζει στο κόρνερ μπροστά μας το δεύτερο γκολ. Ο Νίκος, σίγουρος ότι στα 20 λεπτά που απομένουν, δεν μπορεί να αλλάξει τίποτα, ανοίγει κουβέντα με έναν Ιταλό που τιμώντας την ποδοσφαιρική σχολή της χώρας του, συνιστά «πάσες συνέχεια, νικάμε, ο χρόνος να κυλάει, δεν χρειάζεται επίθεση»! Δυστυχώς, η Ρώμη ήταν στεγνή από αλκοόλ, είχε επιβληθεί γενική απαγόρευση. Η κούπα γιορτάστηκε από όλη την ελληνική παρέα που βρέθηκε στην «αιώνια πόλη» για τον τελικό με αναψυκτικά και νεράκι!

2011, ο τελικός του Λονδίνου φέρνει αντίπαλο και πάλι τη Γιουνάιτεντ. Πάλι η Μπάρσα το φαβορί. Το έχει η μοίρα της φαίνεται. Η UEFA, στην κλήρωση των εισιτηρίων, μου έριξε πόρτα αυτή τη φορά. Από την Penya, που πήρε 4 εισιτήρια από το σύλλογο, δεδομένης της ζήτησης, δεν είχα πολλές ελπίδες. Ξαφνικά, μια μέρα χτυπά το τηλέφωνο. «Θες να πας στον τελικό; Ως μέλος της Μπάρσα έχω κερδίσει εισιτήριο, αλλά δεν θα πάω». Ο Γιώργος ο Καταγάς έχει μπει από εκείνο το τηλεφώνημα στη λίστα των ανθρώπων που τους χρωστώ μια μεγάλη χάρη, αλλά δεν ξέρω πότε και πώς θα την ξεπληρώσω.

Για τον τελικό, δεν έχω να πω κάτι. Δεν θα είναι αντικειμενικό έτσι και αλλιώς, υπάρχει και το κακό προηγούμενο του 1994 που μου έμαθε ότι στους τελικούς, ειδικά όταν ο αντίπαλος είναι μια ομάδα με ποιότητα και βαριά φανέλα, η «σιγουριά» δεν είναι καλός σύμβουλος. Περιμένω να γίνει ένα καλό ματς, αντάξιο της ιστορίας και της δυναμικής των δυο ομάδων. Από εκεί και πέρα, θυμάμαι τους Αγγλους οπαδούς να μας δίνουν συγχαρητήρια το 2009. Αν χρειαστεί, θα κάνω το ίδιο. Θέλω να πιστεύω ότι δεν θα χρειαστεί...

Α. Λ.

Διαφήμιση στη φανέλα: Μια άλλη άποψη

Γράφει το...πνεύμα αντιλογίας

Διάβασα με προσοχή το κείμενο του Προέδρου της Πένια, που μπορείτε να το βρείτε και εδώ. Το απόλυτα βέβαιο είναι ότι ο Παναγιώτης έγραψε με γνώμονα το καλό της ομάδας, όπως το εννοεί αυτός. Με τον ίδιο γνώμονα θα κινηθώ και εγώ. Παναγιώτη, εχω τελείως διαφορετική άποψη και καλό είναι να υπάρχουν και οι δυο προσεγγίσεις στο μπλογκ, ώστε να μπορεί να τις δει κάποιος κατ' αντιπαράσταση.

Δεν είναι η ευτέλεια των αξιών φίλε τόσο και το ηθικό μέρος στα οποία αναφέρεσαι, για να εξετάσουμε αν θίγονται ή όχι. Πέρα από τον κώδικα αξιών του καθενός που δεν συμπίπτει κατ' ανάγκη με του διπλανού του, υπάρχει ένα κομμάτι απολύτως πρακτικό. Εχεις - έχουμε καταλάβει ότι αλλάζουμε μοντέλο διοίκησης και μας το προβάλλουν ως μονόδρομο, παρότι το ως τώρα μοντέλο διοίκησης οδήγησε την ομάδα σε μια από τις πιο φωτεινές εποχές της ιστορίας της;

Επιλέγουμε να ακολουθούμε το νόμο της αγοράς. Αυτό που για πολλά χρόνια είχαμε αποφασίσει να αγνοούμε και από τη μία είχε ωφέλεια για την ομάδα, ενώ από την άλλη μας προστάτευε από την παράνοια που επικρατεί συχνά στην ποδοσφαιρική πιάτσα παγκοσμίως και τα τρελά λεφτά που πάνε και έρχονται. Παγιδευόμαστε φίλε σε μια επικίνδυνη λογική που έρχεται σε αντίθεση με την ως τώρα πορεία μας.

Εμεις ποντάραμε στη λογική ότι την ομάδα τη φτιάχνουμε με δικά μας μέσα και χρόνο με το χρόνο. Η ομαδα του σήμερα είναι προιον των ακαδημιών και της επένδυσης σε ένα συγκεκριμένο μοντέλο. Μπορεί να μην είναι κάθε φουρνια της Μασία σαν την τωρινή. Ισως δεν πάρουμε τρία πρωταθλήματα σερί, ίσως για μερικά χρόνια να μην φτάσουμε στους 4 του Τσάμπιονς Λιγκ αν η σημερινή ομάδα κάνει τον κύκλο της. Δεν μας απασχολούσε αυτή η νοοτροπία. Ξαφνικά, αποφασίσαμε πως μας απασχολεί κυρίως αυτό. 

Ενα είναι βέβαιο: Αν πας με αυτά που επιτάσσει η αγορά, θα σε καταπιεί η λογική της αγοράς. Η φανέλα σου σήμερα κανει 5 ευρώ επειδή έχεις ομαδάρα, αύριο που δεν θα είσαι το ίδιο καλός, θα κάνει 2 ευρώ. Τότε τι θα πουλήσεις; Το όνομα του γηπέδου; Το σορτς; Το πισω μέρος της φανέλας;

Ουδείς αμφισβητεί ότι η διοίκηση έχει νομιμοποίηση δια της ψήφου των μελών (της πλειοψηφίας τελοσπαντων). Καταλαβαίνω ότι ανήκω στους λίγους που διαφωνούν. Αυτή την άποψη των διαφωνούντων προσπαθώ να αναδείξω, με κάποια επιχειρήματα, που νομίζω ότι έχουν βάση.

Δεν με απασχολεί αν θα κρατήσουμε τον Μέσι, τον Τσάβι και κάθε άλλο παικτη. Τα ίδια έλεγα όταν είχαμε παρόμοιο θέμα με τον Ροναλντίνιο. Μπορούμε να τους κρατήσουμε με τα λεφτά που έχουμε; Ολα καλά. Ερχεται ο Ταϊλανδός και ο Αραβας και δίνουν τρεις φορές περισσότερα; Αν θέλει και ο παίκτης να φύγει (κάτι που δεν είναι καθόλου βέβαιο, όταν εσύ τον έχεις αναδείξει και παίζει στην ομάδα από παιδάκι), στο καλό να πάει. ΘΑ ΒΓΑΛΟΥΜΕ ΑΛΛΟΝ. Ισως όχι αμέσως. Αλλά δεν θα χαθούμε, όπως δεν χαθήκαμε τόσα χρόνια. Αν επιλέγεις να κρατήσεις τον Μέσι (τυχαίο παράδειγμα), προσπαθώντας να σπρώχνεις πάντα περισσότερα πακέτα από τον λεφτά, έχεις μπει σε ένα δρόμο χωρίς επιστροφή. Τότε, αναγκαστικά θα κάνεις και άλλες εκπτώσεις και τα αρνητικά παραδείγματα άλλων τρόπων εξεύρεσης χρημάτων που ανέφερες στο κείμενό σου, μπορεί τότε να μας τα προβάλλουν ως ενδεδειγμένη λύση. Οπως μας προβάλλουν τώρα τη διαφήμιση.

Ειλικρινά δεν με νοιάζει πόσα πρωταθλήματα στη σειρά θα πάρουμε, πόσο ανταγωνιστική θα είναι η ομάδα στην επόμενη δεκαετία. ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΟΥΣ ΜΑΣ ΚΑΝΕΙ (ΜΑΣ ΕΚΑΝΕ) Ο ΔΙΚΟΣ ΜΑΣ ΤΡΟΠΟΣ. Αν πάψει η επένδυση σε αυτό το μοντέλο, δεν θα διαφέρουμε πολύ από τους υπόλοιπους, εκτός αν διαφορετικούς από την Τσέλσι, για παράδειγμα, μας κάνει το ότι αυτοί έχουν τον Αμπράμοβιτς αφεντικό, εμείς όμως εκλέγουμε διοίκηση. Από μόνη της, αν αυτή η διαφορά δεν συνοδεύεται από διαφορά και στον τρόπο διοίκησης, δεν σημαίνει και πολλά πράγματα. Δυστυχώς υπάρχουν κάποια αρνητικά σημάδια, αν παρακολουθείς τα τεκταινόμενα - τί γίνεται αλήθεια με τις ακαδημίες εκτός Ιβηρικής;

Φοβάμαι ότι επιλέγουμε ασύμβατους για την ως τώρα πορεία μας τρόπους για να πορευτούμε στο μέλλον, κρίνοντας από τα επιχειρήματα που προβάλλει η διοίκηση. Περισσότερο από όλα με ενοχλεί ο τρόπος που προβάλλεται η ιστορία με την διαφήμιση στη φανέλα, ως αναγκαίο κακό. Μπορεί να έχω επηρεαστεί από την εποχή, αλλά δεν μπορώ να δω τον Ροσέλ σαν τον Τζέφρι. 

Θεωρώ λοιπόν ότι το όλο εγχείρημα δεν ήταν αναγκαίο, αλλά είμαι βέβαιος ότι είναι κακό. Είπαμε όμως, μειοψηφούμε οι διαφωνούντες. Την ομάδα την αγαπάγαμε και θα την αγαπάμε. Ακριβώς επειδή την αγαπάμε, δεν θέλουμε να τη δούμε σαν αυτό που κοροιδεύουμε. Ισως τα αποτελέσματα αυτής της πολιτικής που επιλέγει η διοίκηση να μην φανούν άμεσα, ίσως να κρυφτούν πίσω από τίτλους και επιτυχίες. Αν λείψουν οι τίτλοι, τί γίνεται; Με χαρά θα διαψευστώ, καλά να είμαστε όλοι στα χρόνια που έρχονται και δέχομαι να με λέτε "πνεύμα αντιλογίας", "Κασσάνδρα" και "μάντη κακών". 

Η ώρα που τραβάς τη γραμμή

Γράφει ο…ταμίας της Πριμέρα

Όταν ένα πρωτάθλημα τελειώνει, συνήθως ο καθένας ασχολείται με το τι έκανε η ομάδα του. Ως οπαδός της Μπάρσα, τι παράπονο θα μπορούσα να έχω; Η ομάδα πήρε τον τίτλο πιο εύκολα σε σχέση με πέρσι και χθες στη Μάλαγα απέδειξε ότι πίσω από τους Τσάβιδες, τους Ινιέστες και τους Μέσιδες, έρχονται και άλλοι, οι οποίοι θα μας απασχολήσουν τα επόμενα χρόνια. Για τη Μπάρσα όμως η ώρα του απολογισμού δεν έχει έρθει , αφού μένει ένας αγώνας ακόμα και τι αγώνας: Ο τελικός του Τσάμπιονς Λιγκ. Επομένως, το ταμείο θα γίνει μετά την επιστροφή από το Λονδίνο.

Από τη χθεσινή τελευταία αγωνιστική, δυο πράγματα μου έμειναν. Το πρώτο είναι ο υποβιβασμός της Ντεπορτίβο Λα Κορούνια. Μετά από 20 χρόνια, είναι υποχρεωμένη να αγωνιστεί στη Σεγκούντα Ντιβιζιόν. Κρίμα μεν, έτσι έπρεπε δε. Η Ντεπορτίβο κάθε χρόνο ήταν και χειρότερη. Ολοι τη θυμόμαστε από την εποχή που έπαιζε εντυπωσιακό ποδόσφαιρο, αλλά αυτό είναι ανάμνηση. Προτιμώ να την έχω στο μυαλό μου με τους Τριστάν, Ντζαλμίνια, Μπεμπέτο, Μακάι, Ναϊμπέτ, Ριβάλντο, Σέζαρ Σαμπάιο, Μάουρο Σίλβα, Μολίνα, Φραν, Παντιάνι, Βαλερόν κλπ. Για αυτόν τον τελευταίο, δυο κουβέντες παραπάνω. Γνώριζα ότι φέτος σταματά το ποδόσφαιρο. Τον χειροκρότησα όταν η Ντεπορτίβο ήρθε για φιλικό στην Ελλάδα με την ομάδα που υποστηρίζω εδώ. Το έφεραν έτσι οι συγκυρίες, που τον είδα ξανά στο Καμπ Νόου, πριν από μερικές μέρες, στο 0-0 της Μπάρσα με τη Λα Κορούνια. Η φιέστα δεν είχε αρχίσει ακόμα, ο Χουάν Κάρλος Βαλερόν έγινε αλλαγή και σχεδόν όλοι στο γήπεδο χειροκροτούσαν αυτόν τον σπουδαίο αντίπαλο παίκτη που αποχωρούσε, σαν να αναγνώριζαν τις όμορφες στιγμές που χάρισε σε όσους αγαπούν το ποδόσφαιρο. Από τα μικρά αυτά πράγματα που σε κάνουν περήφανο επειδή είσαι φίλος της Μπάρσα!

Κατά τα άλλα, ο υποβιβασμός της πάλαι ποτέ «σούπερ Ντέπορ», έχει κάποια «ντεσού»: Αρκούσε μια ισοπαλία κόντρα στην Βαλένθια για να μείνει στην κατηγορία, αφού η Μαγιόρκα έχανε από την Ατλέτικο Μαδρίτης. Από το 4’ η Βαλένθια προηγήθηκε, χάρη στον Αντούριθ. Η Λα Κορούνια έψαξε το γκολ της ισοφάρισης – παραμονής, όμως ο Σολδάδο την αποτελείωσε στο 90’ + 6 κάνοντας το 0-2. Το 1994 ήταν η Βαλένθια και πάλι που στερούσε το πρωτάθλημα από την Λα Κορούνια. Το χαμένο πέναλτι του Ντζούκιτς ήταν αρκετό για να στεφθεί πρωταθλήτρια η Μπαρσελόνα. Το 2011 η Μπάρσα είναι και πάλι πρωταθλήτρια, η Ντεπορτίβο όμως αποχαιρετά τα μεγάλα σαλόνια. Αν η Θέλτα δεν καταφέρει να πάρει την άνοδο από την Σεγκούντα, τότε τη νέα σεζόν η Πριμέρα Ντιβιζιόν δεν θα έχει εκπρόσωπο από τη Γαλικία. Οσο και αν λυπάμαι για τον Βαλερόν, που άξιζε ένα καλύτερο τέλος στην καριέρα του, η Λα Κορούνια δικαίως πέφτει.

Αντίθετα, κάποιος άλλος τελείωσε την καριέρα του με πολύ καλύτερο τρόπο. Ο Φρανσέσκ Αρνάου  είναι ένας πρώην τερματοφύλακας της Μπάρσα, προϊόν και αυτός των ακαδημιών της, όμως ποτέ δεν έγινε βασικός. Εκανε καριέρα στη Μάλαγα και έφτασε η ώρα να πει αντίο στα γήπεδα, στα 36 του χρόνια. Αυτό έγινε απέναντι στην Μπάρσα, την ομάδα που τον ανέδειξε, σε μια από τις περιπτώσεις που λες ότι το τέλος και η αρχή συμπίπτουν. Ο Αρνάου μπήκε τιμητικά στο γήπεδο στο 86’, γνωρίζοντας την αποθέωση από τους οπαδούς της Μάλαγα, αλλά και από αυτούς της Μπαρσελόνα που ήταν στο Λα Ροσαλέδα. Με τη λήξη του ματς, όλοι έσπευσαν να τον αγκαλιάσουν. Η τελευταία εικόνα που κράτησα, ήταν εκείνη όπου ο πρώην …δικός μας Αρνάου και ο νυν…δικός μας Πίντο αγκαλιασμένοι, έχοντας βγάλει τα γάντια τους, φεύγουν για τα αποδυτήρια.

Καταρ..αμένες αλήθειες

Του Παναγιώτη Πετρόπουλου

Τις τελευταίες μέρες και με αφορμή την παρουσίαση της νέας φανέλας του ποδοσφαιρικού τμήματος του FC Barcelona με τον νέο χορηγό, αναζωπυρώθηκε η συζήτηση σε εφημερίδες, φόρουμ και blogs σχετικά με το αυτό το θέμα. Πραγματικά την τελευταία εβδομάδα έχω διαβάζει δεκάδες ανακρίβειες και ανοησίες, που περισσότερο θίγουν τον σύλλογο και αυτά που πρεσβεύει παρά τον υποστηρίζουν. Αυτό που συμβαίνει δε στην Ελλάδα των οπαδών ομάδων που ανήκουν σε μεγαλοεπιχειρηματίες, έχει πλάκα. Οι διάφοροι περιστασιακοί αναλυτές ό,τι και να γράψουν είναι περιστασιακοί, όπως το Qatar Foundation, ορισμένοι φίλοι όμως της ομάδας και ιδίως στην Ελλάδα, είναι πραγματικά απογοητευτικοί. Το τι ακούς και διαβάζεις δεν λέγεται. Για ξεπουλήματα, για ντροπή, για ευτελισμό των αξιών, για νέους ιδιοκτήτες, για μέτοχους. Ξεκαρδιστικά μερικά, ανόητα τα περισσότερα. 

Ας κάνουμε λοιπόν την αυτοκριτική μας. Για να δούμε εάν αξίζει αυτή η απόφαση του συλλόγου τέτοια σκληρή κριτική. Καταρχήν έχουμε ένα δεδομένο. Η απόφαση είναι μια δημοκρατική απόφαση, από το πρόεδρο που έχει το 65% των μελών με το μέρος του. Επιπλέον και ο Ροσέλ να μην έβγαινε πέρσι το καλοκαίρι και αυτός και οι άλλοι τρεις υποψήφιοι είχαν εξαγγείλει ότι θα ενεργοποιήσουν την απόφαση που είχε παρθεί το 2003 από την διοίκηση Λαπόρτα με αντιπρόεδρο τότε τον Ροσέλ. Αυτή η απόφαση έφερε το 2006 την Unicef στην φανέλα μας, να θυμίσω σε όσους έχουν επιλεκτική μνήμη. Άρα ήταν κάτι προαποφασισμένο και δεν είναι κάτι καινούργιο, γι’ αυτό και δεν έγινε άλλωστε και ιδιαίτερος ντόρος στην Βαρκελώνη. 

Το FC Barcelona είναι ένας ΕΝΙΑΙΟΣ ζωντανός οργανισμός. Δεν είμαστε μόνο Μπάρσα στο ποδόσφαιρο και δεν είμαστε στο μπάσκετ για παράδειγμα. Κανένας δεν γκρινιάζει όλα αυτά τα χρόνια που όλα τα τμήματα του συλλόγου έχουν διαφήμιση στην φανέλα και κάποια από αυτά έχουν και ονόματα χορηγών! Regal FC Barcelona λέγεται η ομάδα μπάσκετ που όλοι αποθεώναμε πέρσι που πήρε την Euroleague. Alusport FC Barcelona λέγεται η ομάδα ποδόσφαιρου σάλας. Ξαφνικά δηλαδή πάψαμε να είμαστε κάτι παραπάνω από ένας σύλλογος επειδή η ομάδα ποδόσφαιρου έβαλε χορηγό στην φανέλα? Δεν Νομίζω Τάκη! 

Πάμε και στα αστέρια αυτής της ομάδας ποδόσφαιρου. Τα δικά μας τα παιδιά από τις ακαδημίες ξέρετε τι συμβόλαια έχουν? Ξέρει κάνεις ποσό αμείβονται? Πως θα βγουν αυτά τα λεφτά? Πως ο σύλλογος θα καλύψει όλα αυτά τα έξοδα και το τεράστιο έλλειμμα,  σε μια εποχή που γύρω μας τα λεφτά λιγοστεύουν και τα έξοδα μεγαλώνουν?  Θέλετε μεταγραφές? Μάλιστα. Ποιος θα πληρώσει, για τον Σεσκ ή τον Ρόσι? Μήπως προτιμάτε τα ρεζιλίκια άλλων? Να αρχίσουμε να πουλάμε την περιουσία του συλλόγου, που με αίμα αποκτήθηκε, όπως κάνουν άλλοι?

Θέλετε να πουλήσουμε το Mini Estadi στο Δήμο Βαρκελώνης και μετά να μας το κάνει δωρεά πίσω σε εμάς όπως έκανε ο αντίστοιχος της Μαδρίτης για την Βασίλισσα της Κλάψας? Μήπως, εάν η διοίκηση Λαπόρτα είχε χειριστεί σωστά το θέμα και είχε βρει χορηγό θα είχε σωθεί το γυναικείο τμήμα μπάσκετ και δεν θα είχε διαλυθεί? Θα θέλατε δηλαδή να διαλυθούν τμήματα και να γυρίσουμε στην ανυποληψία? Για σκεφτείτε λίγο παραπάνω και κατανοείστε ότι το Qatar Foundation, όσο και εάν μας πειράζει, είναι μια βοήθεια σε μια πολύ δύσκολη συγκύρια που με σωστούς χειρισμούς και επιλογές μόνο κέρδος, και όχι μόνο χρηματικό, θα φέρει για τον σύλλογο. Εξασφαλίζει βιωσιμότητα και θα κάνει τον σύλλογο καλύτερο. 

Το FC Barcelona ήταν είναι και θα είναι ένας ενιαίος ζωντανός οργανισμός που ανήκει στον λαό του. Αυτό είναι δεδομένο και δεν αλλάζει και ούτε θα αλλάξει! Όσο εμείς τα μέλη του, φροντίζουμε για το καλό αυτού του συλλόγου, πάντα το FC Barcelona θα είναι ‘’Mes Que Un Club’’!

Με τα… δεύτερα στη Μάλαγα

Του Πάνου Γαρίδη

Η Μπαρσελόνα πανηγύρισε την περασμένη εβδομάδα την κατάκτηση του τρίτου σερί τίτλου εντός συνόρων και πλέον το μυαλό όλων βρίσκεται στον μεγάλο τελικό του Τσάμπιονς Λιγκ το επόμενο Σαββάτο στο «Γουέμπλεϊ» κόντρα στη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ. Μέχρι τότε όμως υπάρχει μία ακόμα υποχρέωση στην Πριμέρα, το παιχνίδι της τελευταίας αγωνιστικής στη Μάλαγα, το οποίο μοιάζει με αγγαρεία.

Ο Πεπ Γουαρδιόλα απέδειξε με την 11άδα που παρέταξε στο τελευταίο ματς με τη Λα Κορούνια στο «Καμπ Νόου» πως δεν ενδιαφέρεται για τα ρεκόρ. Στους πρωταθλητές πάντως παρουσιάζεται σήμερα η ευκαιρία να καταρρίψουν ακόμα ένα, αυτό των εκτός έδρας νικών στην Πριμέρα: ήδη έχουν πετύχει 13, όσες και τις σεζόν 2008-2009 και 2009-2010 και με μία ακόμη στην Ανδαλουσία φτάνουν τις 14, επίδοση που θα είναι η καλύτερη στην ιστορία της λίγκας. Παράλληλα με μία νίκη στη Μάλαγα η Μπαρσελόνα θα φτάσει τους 46 πόντους μακριά από το «Καμπ Νόου», ξεπερνώντας την επίδοση των 44 βαθμών που πέτυχε την περασμένη σεζόν.

Ο τεχνικός των πρωταθλητών ανακοίνωσε πως θα δώσει χρόνο συμμετοχής σε ποδοσφαιριστές που ήταν αναπληρωματικοί, σε άλλους που προέρχονται από τραυματισμούς, αλλά και σε πιτσιρικάδες της δεύτερης ομάδας. Εκτός αποστολής έμειναν ο γκολκίπερ Βίκτορ Βαλντές, οι στόπερ Πικέ, Πουγιόλ, οι μέσοι Τσάβι, Ινιέστα και οι επιθετικοί Μέσι, Βίγια. Τραυματίας είναι ο στόπερ Μιλίτο. Επιστρέφει ο μπακ-χαφ Αντριάνο, ενώ ο Γουαρδιόλα πήρε μαζί του 6 ποδοσφαιριστές από την Μπαρτσελόνα Β’ και συγκεκριμένα τον τερματοφύλακα Οϊερ, τους αμυντικούς Φοντάς, Μπαρτρά και τους μέσους Σέρζι Ρομπέρτο, Τιάγκο, Τζόναθαν Ντος Σάντος.

Η 11άδα που θα παρατάξει ο Γουαρδιόλα αναμένεται πάντως να είναι αρκετά αξιόμαχη. Πίντο κάτω από τα γκολπόστ, Μαστσεράνο, Φοντάς στο κέντρο της άμυνας, Αλβες, Αμπιντάλ στα άκρα της, Κεϊτά, Μπουσκέτς, Τιάγκο στα χαφ, Πέδρο, Μπόγιαν, Αφελάι στην επίθεση.

Οι 4 τυχεροί που θα συνοδέψουν την Μπάρσα στο Wembley

Πριν από λίγο πραγματοποιήθηκε στα γραφεία μας η κλήρωση για τα 4 εισιτήρια που εξασφάλισε η Penya Barcelonista d'Atenes για τον τελικό του Champions League.Από τους 32 που είχαν κάνει αίτηση, τυχεροί τελικά ήταν οι εξής:




Παναγιώτης Γαρίδης από την Αθήνα

Γιάννης Μπουγιουκλής από τη Θεσσαλονίκη
Μίλτος Καλαβρυτινός από τα Χανιά
Αλέξανδρος Ισιδώρου από τη Σάμο

Ο Σύνδεσμος θα επικοινωνήσει μαζί τους για να τους ενημερώσει για την διαδικασία πληρωμής και παραλαβής των εισιτηρίων τους.

Εάν κάποιος από τους παραπάνω για οποιοδήποτε λόγο δεν πάρει το εισιτήριο του, οι επόμενοι που έβγαλε η κλήρωση κατά σειρά είναι:

Ρωμύλος Καρατζάς
Άγης Παπαδόπουλος
Χρήστος Παλαιολογούδιας
Κυριάκος Μπακάρης

Σε τέτοια περίπτωση θα ενημερωθούν το συντομότερο δυνατό.

Στο λιμάνι του Αμστερνταμ

Γράφει ο...Βαγγέλης ο Τουλίπας

Πάνε πολλά χρόνια από τότε. Τότε που κάποιοι τύποι οι οποίοι έμοιαζαν εμφανισιακά περισσότερο με μέλη ροκ συγκροτήματος παρά με ποδοσφαιριστές, ξεκίνησαν να παίζουν ποδόσφαιρο σε ένα στιλ που όμοιό του δεν είχε δει η Ευρώπη και ο κόσμος ολόκληρος. «Απλωμένοι» για να μεγαλώνουν τον χώρο όταν επιτίθενται, πρέσινγκ και σμίκρυνση του χώρου όταν αμύνονταν, ρυθμός που δύσκολα παρακολουθούσε ο αντίπαλος, κατάργηση στερεότυπων θέσεων και πολλά ακόμα. «Τόταλ Φούτμπολ» το είπαν οι ειδικοί και το όνομα Αγιαξ έγινε συνώνυμο του καλού ποδοσφαίρου, του επιθετικού ποδοσφαίρου, του ποδοσφαίρου που βασίζεται στην ομαδικότητα, στην τέχνη, στην απλότητα.

Το μυστικό του «Αίαντα» δεν ήταν και τόσο...μυστικό. Οι ακαδημίες της ολλανδικής ομάδας δούλευαν εντατικά και παρήγαγαν συνεχώς παίκτες. Δεν ήταν βέβαια όλοι Κρόιφ και Νέεσκενς, όμως καλοί ποδοσφαιριστές συνέχισαν να βγαίνουν, με μεταγραφή έρχονταν όσοι ταίριαζαν στη φιλοσοφία που προήγαγε ο σύλλογος και ορισμένοι από αυτούς υπήρξαν πραγματικά σπουδαίοι. Ενας Μάρκο Φαν Μπάστεν. Ενας Κλάιφερτ, ένας Ντάβιντς, ένας Φαν Ντερ Σάαρ και τόσοι άλλοι. Ο Αγιαξ, βασιζόμενος στις ακαδημίες του, στην αλάνθαστη φιλοσοφία του, ξόδευε επιλεκτικά για μεταγραφές, έφτιαχνε μόνος του τους παίκτες που ήθελε και έφτανε στις κατακτήσεις τίτλων, με τον δικό του ξεχωριστό τρόπο.

Οσοι υποστηρίζουμε τη Μπάρσα, δεν θέλουμε να φανούμε αχάριστοι. Αυτό το μοντέλο δανείστηκε η Μπάρσα, αυτό το μοντέλο και αυτή τη νοοτροπία καθιέρωσε ο σύλλογος και μόνο ζημιωμένος δεν βγήκε. Αυτή είναι και η μεγαλύτερη προσφορά του Γιόχαν Κρόιφ στο σύλλογο κατά τη γνώμη μου, πέρα από την αξεπέραστη ποδοσφαιρική του αξία, αλλά και τις κατακτήσεις τίτλων που μας χάρισε ως προπονητής. Δεν είναι ντροπή να αναγνωρίζεις τον πρωτοπόρο μιας ιδέας, να παίρνεις την ιδέα και να την εξελίσσεις. Η Μπάρσα έκρινε ότι η φιλοσοφία του Αγιαξ της ταιριάζει. Την υιοθέτησε, επένδυσε σε αυτή, δεν την εγκατέλειψε για να κερδίσει κάποιους τίτλους παραπάνω και τα τελευταία χρόνια συλλέγει τους καρπούς. Το γήπεδο είναι ο καθρέφτης και αυτό που απολαμβάνουν τα μάτια μας, δίνουν την απάντηση στο ερώτημα «άξιζε τον κόπο και την αναμονή;».

Επανερχόμενος στον Αγιαξ, τα τελευταία χρόνια, η ομάδα του Άμστερνταμ κάπου είχε χάσει το δρόμο. Σταμάτησε να εμπιστεύεται τις ακαδημίες, επικεντρώθηκε σε μια προσπάθεια να πάρει τίτλους βασιζόμενος σε έτοιμους παίκτες και η μια αποτυχία διαδεχόταν την άλλη. Λες και ένας δαίμονας τιμωρούσε τον Αγιαξ για το αμάρτημα της ύβρεως προς την δική του ιστορία και τη δική του φιλοσοφία.

Μέσα στη φετινή σεζόν, για καλή του τύχη, ο «Αίας» θυμήθηκε το παρελθόν του. Ο Κρόιφ δραστηριοποιήθηκε ξανά. Παρά την κόντρα με τη διοίκηση, η γνώμη του μέτρησε. Προπονητής ανέλαβε ένα παιδί του συλλόγου, που μέχρι πιο πριν είχε πόστο στις ακαδημίες: Ο Φρανκ Ντε Μπουρ, μέλος της τελευταίας ομάδας του Αγιαξ που κατέκτησε την κορυφή της Ευρώπης. Μια σειρά από ποδοσφαιριστές της δεύτερης ομάδας, της επιλεγόμενης Toekomst, προωθήθηκαν στην πρώτη. Ο καλύτερος κατά τεκμήριο ποδοσφαιριστής, Λουίς Σουάρες, πωλήθηκε στη Λίβερπουλ.

Υπήρξαν βέβαια κλυδωνισμοί, δεν πατάς ένα κουμπί και αλλάζουν όλα. Αποκλεισμός στο Γιουρόπα Λιγκ από την Σπαρτάκ Μόσχας. Απώλεια του Κυπέλλου στον τελικό με τρόπο που πόνεσε: Ήττα 3-2 από την Τβέντε στην παράταση και ενώ ο Αγιαξ προηγήθηκε  με 2-0.

Μια εβδομάδα μετά τον τελικό Κυπέλλου, ο Αγιαξ είχε ξανά την Τβέντε απέναντί του. Αν δεν νικούσε, αντίο πρωτάθλημα, υπήρχε δε ο κίνδυνος να μη βγει ούτε δεύτερος. Ο Ντε Μπουρ όμως προέταξε τη φιλοσοφία με την οποία είχε ανδρωθεί ο ίδιος στον Αγιαξ και όχι τη λογική «τίτλος να είναι και όπως να είναι»: Η ίδια ακριβώς ενδεκάδα, όπως στον τελικό Κυπέλλου. Με 9 στους 11 παίκτες προερχόμενους από τις ακαδημίες.

Τώρα που γράφεται το κείμενο, ο Αγιαξ έβαλε το τρίτο χρυσό αστέρι στη φανέλα του, αφού κατέκτησε για 30^η φορά το πρωτάθλημα Ολλανδίας. Αλλά δεν ήταν τα πρωταθλήματα που του έλειπαν. Κάτι άλλο του έλειπε και φαίνεται να το ξαναβρίσκει. Κάποτε, η Μπάρσα τον μιμήθηκε. Τώρα ήρθε η δική του σειρά να μιμηθεί τη Μπάρσα. Δεν ξέρω πόσο ψηλά θα φτάσουν ο Αγιαξ και οι πιτσιρικάδες του. Χαίρομαι όμως που αυτός ο σύλλογος ξαναβρίσκει τη συνταγή που τον έκανε σπουδαίο.

Ο Μάνος Χατζιδάκις το είχε πει κάπως έτσι: «Οι μεγάλοι δανείζονται, οι μικροί αντιγράφουν». Μπάρσα και Αγιαξ δανείστηκαν και δανείζονται ο ένας από τον άλλο. Είναι μεγάλη η λίστα παικτών και προπονητών που πέρασαν και από τους δυο συλλόγους, γεγονός σαφώς όχι τυχαίο (Κρόιφ και Ντε Μπουρ είναι δυο άκρως χαρακτηριστικές περιπτώσεις). Κυρίως όμως μοιράζονται την ίδια νοοτροπία και την ίδια αντίληψη για την εξέλιξη του ποδοσφαίρου. Αυτό είναι και το σημαντικότερο για το ίδιο το σπορ. Είναι η απάντηση σε αυτούς που πιστεύουν ότι οι ομάδες αγοράζονται. Μπορεί και να αγοράζονται. Είναι όμως πολύ πιο όμορφο όταν χτίζονται.

Ο Αγιαξ καθιερώθηκε πανάξια σαν ομάδα – ορόσημο στο παγκόσμιο ποδόσφαιρο. Οταν η σημερινή Μπαρσελόνα ολοκληρώσει τον φυσιολογικό κύκλο της, θέλω να πιστεύω, ότι δεν θα τη θυμούνται μόνο για τους τίτλους που πήρε. Σαφώς και θα μνημονεύονται και αυτοί. Θα είναι όμως υπέροχο να έχει περάσει στις συνειδήσεις όλων ότι αυτή η ομάδα πήρε το ποδόσφαιρο από μια συγκεκριμένη εποχή και το πέρασε σε μια άλλη, αφού μετά από αυτή, το ποδόσφαιρο δεν είναι πια το ίδιο.

Νάτοι, νάτοι οι πρωταθλητές!

Γραφει ο Δημήτρης Πιπερίδης

Ηταν μια βραδιά βγαλμένη μέσα από τα όνειρα των εκατομμυρίων φίλων της Μπαρτσελόνα από την μια άκρη του πλανήτη μέχρι την άλλη. Ηταν μια βραδιά δικαίωσης, μια βραδιά επιβεβαίωσης για την μεγάλη προσπάθεια που έγινε από το ξεκίνημα της φετινής αγωνιστικής περιόδου. Το Κύπελλο του πρωταθλητή ανέβηκε ψηλά στο καταλανικό ουρανό, σκορπώντας θύελλα ενθουσιασμού.    

Οι Μπλαουγκράνα για τρίτη συνεχόμενη χρονιά είναι πανάξια πρωταθλητές. Το αφεντικό της Πριμέρα Ντιβιζιόν. Από την πρώτη αγωνιστική μέχρι και το παιχνίδι κόντρα στην Ντεπορτίβο Λα Κορούνια, το οποίο είχε καθαρά διαδικαστικό χαρακτήρα, οι παίκτες του Πεπ Γκουαρντιόλα, αυτή η καλοκουρδισμένη μηχανή, επέβαλαν το νόμο τους και δεν άφησαν σε κανέναν το περιθώριο να αμφισβητήσει την κυριαρχία τους.

Ηταν ένα ακόμη πρωτάθλημα, στο οποίο συνδυάστηκε η ουσία με το θέαμα. Ηταν άλλη μια σεζόν, που παραδόθηκαν μαθήματα ποδοσφαίρου. Προσωπικά σε καμία στιγμή δεν φοβήθηκα μήπως χαθεί ο τίτλος. Εκεί που έπρεπε, η ομάδα έδειξε τον ανάλογο χαρακτήρα και από ένα σημείο και μετά τα πάντα πήραν τον δρόμο τους.

Και το επισημαίνω αυτό γιατί η Πριμέρα Ντιβιζιόν είναι ένας πραγματικός «μαραθώνιος» με πολλά παιχνίδια, δύσκολες έδρες και… παγίδες. Κι αν δεν προσέξεις μπορεί να πέσεις μέσα.

Για την πλειάδα των αστέρων που έχει την τύχη να διαθέτει αυτή η ομάδα στις τάξεις της, τι παραπάνω να προσθέσω εγώ; Στην κυριολεξία… βγάζουν μάτια.

Και τώρα ο τελικός του Τσάμπιονς Λιγκ στο ιστορικό Γουέμπλεϊ. Το κερασάκι στην τούρτα της φετινής χρονιάς. Αντίπαλος, όπως πριν από δύο χρόνια στο Ολίμπικο της Ρώμης, η Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ. Όπως τότε, έτσι και τώρα, η Μπαρτσελόνα είναι έτοιμη να σηκώσει και αυτό το τρόπαιο και μάλιστα επί αγγλικού εδάφους.

Εις το επανιδείν…

Υ.Γ. Ευχαριστώ τα παιδιά του Συνδέσμου Φίλων Μπαρτσελόνα Αθήνας για τη δυνατότητα που μου δίνουν να εκφράσω τις απόψεις μου, μέσα από την ιστοσελίδα τους. Όλα τα υπόλοιπα θα τα διαπιστώσετε εν ευθέτω χρόνο, Να είστε σίγουροι ότι θα υπάρξουν αρκετές εκπλήξεις στην διάρκεια της επόμενης σεζόν. Όμως, πάνω απ’ όλα, να είμαστε όλοι καλά…

Το σήκωσε!

του Νίκου Νικολάου

Σε έναν αγώνα χωρίς κανένα ιδιαίτερο κίνητρο από πλευράς γηπεδούχων, Μπαρσελόνα και Ντεπορτίβο Λα Κορούνια αναδείχθηκαν ισόπαλες το βράδυ της Κυριακής στο Καμπ Νου χωρίς τέρματα. Οι Καταλανοί έχοντας κατακτήσει και μαθηματικά το πρωτάθλημα, το τρίτο την τελευταία τριετία, επικέντρωσαν όλη τη… προσοχή τους στην απονομή του τροπαίου.

Βέβαια το τελικό αποτέλεσμα αφήνει ικανοποιημένους τους φιλοξενούμενους οι οποίοι απέναντι στο θηρίο δεν έχασαν και πήραν έναν υπερπολύτιμο βαθμό στη μάχη που δίνουν για τη παραμονή. Ο Πεπ Γκουαρδιόλα δεν «χτύπησε» το ματς κάτι που αποδεικνύει και η ενδεκάδα που παρέταξε με αρκετούς νεαρούς και αναπληρωματικούς.

Πριν από την έναρξη του ματς, οι ποδοσφαιριστές της “Ντεπόρ” χειροκρότησαν τους ποδοσφαιριστές των πρωταθλητών στο καθιερωμένο pasillo.

Αξίζει να σημειωθεί ότι στα επινίκια μετά τη λήξη της συνάντησης οι ποδοσφαιριστές της Μπαρσελόνα με “πρωτεργάτη” τον Πίντο, αναφέρθηκαν περιπαικτικά στον Μουρίνιο τραγουδώντας το περίφημο πλέον “Porque” ξεσηκώνοντας τους 99000 Μπλαουγκράνα που είχαν γεμίσει το μεγαλύτερο γήπεδο της Ευρώπης.

Οι συνθέσεις:

Μπαρσελόνα: Βίκτορ Βαλντές, Μπάρτρα, Μασκεράνο (53’ Ντάνι Άλβες), Φοντάς, Αμπιντάλ (53’ Μάξγουελ), Αλκαντάρα, Ντος Σάντος (82’ Ρομέου), Κεϊτά, Αφελάι, Μπόγιαν, Χεφρέν.

Ντεπ. Λα Κορούνια: Αρανθούμπια, Λάουρε, Λόπο, Αϊτάμι, Κολότο, Μάνουελ Πάμπλο, Χουάν Ντομίνγκεζ, Ρούμπεν Πέρεθ, Βαλερόν (90’ Σίσκο), Αντριάν (83’ Ρίκι), Νουινούι (65’ Γκουαρδάδο).

Pasillo και κούπα

Του Πάνου Γαρίδη

Επειτα από το εντυπωσιακό θέαμα το απόγευμα και το βράδυ της Παρασκευής στους δρόμους της Βαρκελώνης και στη συνέχεια στο «Καμπ Νόου, παρουσία 90.000 οπαδών της, η Μπαρσελόνα είναι υποχρεωμένη να στρέψει το ενδιαφέρον της στο καθαρά αγωνιστικό μέτωπο, καθώς απομένουν ακόμα δύο παιχνίδια για την ολοκλήρωση των υποχρεώσεών της στην Πριμέρα. Πρώτο από αυτά τα δύο ματς αυτό με τη Λα Κορούνια στο «Καμπ Νόου», το οποίο θα έχει πανηγυρικό χαρακτήρα, καθώς μετά το τέλος του θα γίνει η απονομή του τροπαίου στον αρχηγό των πρωταθλητών, Κάρλες Πουγιόλ. Πριν από την έναρξη του παιχνιδιού οι ποδοσφαιριστές της Λα Κορούνια θα κάνουν το καθιερωμένο πλέον pasillo, τιμώντας με αυτόν τον τρόπο την ομάδα του Πεπ Γουαρδιόλα.

Το «παρών» θα δώσουν ο πρόεδρος της ισπανικής ποδοσφαιρικής ομοσπονδίας, Ανχελ Βιγιάρ και ο πρόεδρος της ισπανικής λίγκας, Χοσέ Λουίς Αστιαθαράν.

Οπως είναι απολύτως φυσιολογικό ο τεχνικός των πρωταθλητών θα ξεκουράσει αρκετούς βασικούς ποδοσφαιριστές, καθώς το μυαλό του βρίσκεται ήδη στο μεγάλο τελικό του Τσάμπιονς Λιγκ στις 28 Μαΐου στο «Γουέμπλεϊ» κόντρα στη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ. Ο Γουαρδιόλα ξεκαθάρισε ότι η ομάδα θα βρίσκεται στην καλύτερη δυνατή κατάστασή της την ημέρα του τελικού.

Ο Πίντο αναμένεται να ξεκινήσει κάτω από τα γκολπόστ αντί του Βίκτορ Βαλντές, ενώ ο Φοντάς θα αγωνιστεί στο κέντρο της άμυνας ως παρτενέρ του Μαστσεράνο, με τους Πικέ και Πουγιόλ να ξεκινούν από τον πάγκο. Αλβες και Αμπιντάλ θα είναι οι ακραίοι μπακ, ενώ η τριάδα στα χαφ θα αποτελείται από τους Ινιέστα, Κεϊτά, Τιάγκο, με τους Μπουσκέτς και Τσάβι να παίρνουν ανάσες. Πειραματικά και η τριάδα στην επίθεση με τους Πέδρο, Μπόγιαν, Αφελάι να ξεκινούν και τους Μέσι, Βίγια να μένουν στον πάγκο.

Campions 2010-2011!

του Νίκου Νικολάου

Τον βαθμό που της χρειαζόταν για να κατακτήσει το τρίτο της πρωτάθλημα τα τελευταία τρία χρόνια και 21ο στην ιστορία της πήρε η Μπαρσελόνα το βράδυ της Τετάρτης απέναντι στη Λεβάντε. Οι Καταλανοί αναδείχθηκαν ισόπαλοι με 1-1 στο Θιουδάδ Ντε Βαλένθια και η ιστορία έγραψε ότι είναι “Campions 2010-2011”! Η ομάδα του Πεπ Γκουαρδιόλα ήταν η καλύτερη και πιο σταθερή ομάδα της La Liga και έτσι κατέκτησε πανάξια και τον φετινό τίτλο.

Το σκορ άνοιξε στο 28', όταν ο Κεϊτά με κεφαλιά έκανε το 0-1 και η ισοφάριση ήρθε με τον Φελίπε Καϊσέδο στο 41'. Το τέρμα όμως αυτό των γηπεδούχων δεν ήταν σε καμία περίπτωση ικανό για να αποτρέψει τους Μπλαουγκράνα να πανηγυρίσουν και τους φίλους τους να κατακλύσουν τη Ράμπλας! Ο έξι φορές πρωταθλητής με τη Μπάρσα, Τσάβι δήλωσε: «Κάθε ένα από αυτά με έκανε να νιώσω καλά, συμπεριλαμβανομένου και αυτού, όπως μπορείτε να δείτε. Αυτή είναι μία σπουδαία ομάδα και θα ήθελα να ευχαριστήσω όλους όσοι εμπλέκονται σε αυτήν».

Τώρα πλέον μετά τη κατάκτηση της κορυφής στην Ισπανία, η ομάδα των αμέτρητων ρεκόρ στρέφει όλη της την προσοχή στον τελικό του Champions League της 28ης Μαΐου απέναντι στη Γιουνάιτεντ για να επιτευχθεί ένας ακόμη τεράστιος στόχος που είναι η κατάκτηση και της κορυφής στην Ευρώπη.

Οι συνθέσεις:

Λεβάντε: Μουνούα, Χάβι Βέντα, Μπαγεστέρος, Νάνο, Χουανφράν, Τσάβι Τόρες, Παγιαρδό (82' Γκόρκα Λαρέα), Ιμπόρα, Βάλντο Σίσκο Ναδάλ, Φελίπε Καϊσέδο (75' Στουάνι).

Μπαρσελόνα: Βίκτορ Βαλντές, Ντάνι Άλβες, Μασκεράνο, Πικέ, Αμπιντάλ (62' Φοντάς), Μπούσκετς, Τσάβι, Σεϊντού Κεϊτά, Αφελάι, Μέσι, Βίγια (86' Πέδρο).

Η ώρα της στέψης

Του Πάνου Γαρίδη

Μπορεί να άργησε, όμως η στιγμή που περίμεναν τα εκατομμύρια των οπαδών της Μπαρσελόνα έφτασε. Η ομάδα μας είναι έτοιμη να πανηγυρίσει σήμερα το βράδυ τον 21^ο τίτλο στην ιστορία της στην Πριμέρα, τον τρίτο σερί υπό τις οδηγίες του Πεπ Γουαρδιόλα και τον 5^ο στα τελευταία 7 χρόνια. Αρκεί να μην ηττηθεί στο «Θιουδάδ Ντε Βαλένθια» από τη Λεβάντε.

Η μοίρα μάλιστα τα έφερε έτσι ώστε οι Καταλανοί να πανηγυρίσουν το πρωτάθλημα στο ίδιο γήπεδο που το έκαναν και το 2005. Τότε στις 14 Μαΐου είχαν πάρει την ισοπαλία από τη Λεβάντε με τον Σαμουέλ Ετό να ισοφαρίζει σε 1-1 στο 60’. Ο Φρανκ Ράικαρντ βρισκόταν τότε στο τιμόνι της Μπαρσελόνα. Και μπορεί η ημερομηνία να μην συμπίπτει (11 Μαΐου σήμερα), όμως συμπίπτει η κατάκτηση του τίτλου και αυτό είναι που μετράει.

«Θέλω να εξασφαλίσουμε το πρωτάθλημα όσο το δυνατόν πιο σύντομα, γιατί για εμάς είναι ο πιο σημαντικός τίτλος. Δεν θα παίξουμε για την ισοπαλία. Θα παίξουμε για να νικήσουμε, γιατί κανείς δεν πρόκειται να μας χαρίσει τον πόντο που χρειαζόμαστε για να στεφθούμε πρωταθλητές. Η Λεβάντε κάνει εξαιρετική χρονιά. Είναι μία πολύ ώριμη ομάδα απέναντι στην οποία δύσκολα δημιουργεί κανείς πολλές ευκαιρίες» τόνισε ο Πεπ Γουαρδιόλα, ο οποίος όταν ρωτήθηκε για το αν θα υπάρξει φιέστα μετά το τέλος του παιχνιδιού σε περίπτωση εξασφάλισης του τίτλου απάντησε πως αυτά είναι θέματα που αφορούν τη διοίκηση και όχι τον ίδιο.

Ο Γουαρδιόλα πήρε στην αποστολή για τη Βαλένθια όλους τους ποδοσφαιριστές της ομάδας που έχουν αγωνιστεί φέτος στο πρωτάθλημα, ανάμεσα σε αυτούς τον Μιλίτο και τον Αντριάνο που είναι τραυματίες, καθώς και τους Τιάγκο, Φοντάς, Μπαρτρά, που προέρχονται από τη δεύτερη ομάδα. Είναι προφανές πως ο Καταλανός τεχνικός θέλει να γιορτάσουν τον τίτλο όλοι όσοι βοήθησαν, άλλοι λιγότερο άλλοι περισσότερο, σε αυτή την επιτυχία.

Υπολογίζονται ξανά ο αριστερός μπακ Μάξγουελ και ο επιθετικός Μπόγιαν, που ξεπέρασαν τους τραυματισμούς τους. Ο πρώτος μάλιστα αναμένεται να βρεθεί και στο αρχικό σχήμα. Ο Μαστσεράνο θα συνεχίσει στο κέντρο της άμυνας ως παρτενέρ του Πικέ, ενώ οι υπόλοιποι θα είναι οι γνωστοί (Βίκτορ Βαλντές, Ντάνι Αλβες, Τσάβι, Μπουσκέτς, Ινιέστα, Μέσι, Πέδρο, Βίγια).