της Κατερίνας Μιχάλαρου
Σάββατο βράδυ ήταν όταν μαζευτήκαμε για ένα ποτό με τα παιδιά από το Σύνδεσμο και αρχίσαμε να μιλάμε για τον τελικό. Κάποιοι είχαν ήδη αποφασίσει ότι θα πάνε. Ότι θα δοκίμαζαν την τύχη τους δηλαδή στην κλήρωση του Συνδέσμου για να πάνε. Εγώ πάλι σκεφτόμουν τον κόσμο που θα έχει στα γραφεία, ότι θα πρέπει να προετοιμαστούμε, που θα το γιορτάσουμε μετά και διάφορα τέτοια. «Εσύ γιατί δεν πας;» με ρώτησε η φίλη μου η Ζωή. «Γιατί δεν πάω;» αναρωτήθηκα… Της απάντησα ότι δουλεύω. Αυτό όμως δεν ήταν πρόβλημα. Ποτέ δεν ήταν! Η επόμενη μέρα με βρήκε μπροστά από τον υπολογιστή μου να κάνω αίτηση για εισιτήριο από την κλήρωση του FC Barcelona και να τσεκάρω για αεροπορικά. Η αίτηση έγινε, η Αριάδνη δέχτηκε να με φιλοξενήσει στην περίπτωση που πήγαινα, αεροπορικά υπήρχαν σε σχετικά καλή τιμή… Το μόνο που έμενε ήταν να κληρωθώ.
Εγώ μπορεί να μη στάθηκα τυχερή, αλλά κάποια μέλη του Συνδέσμου και του FC Barcelona είχαν κάνει αίτηση για να τα προσφέρουν σε φίλους τους σε περίπτωση που κληρωθούν. Έτσι όπως ο Βάϊος το έδωσε στον Λουκουμά, ο Γιώργος στον Αντώνη, ο Πάνος στον Κώστα, ο Βασίλης στον Πέτρο, ο Σταύρος στο Νάσο, έτσι κι εμένα μου το έδωσε ο φίλος μου ο Νίκος. Δάσκαλος στην Πάρο ο Νίκος, έχουμε βρεθεί λίγες φορές αλλά είναι από τα μέλη του Συνδέσμου που είναι εδώ κι ας μην είναι κοντά. Αποστόλης και Γιάννης κληρώθηκαν επίσης και η παρέα άρχιζε να γίνεται τρελά ενδιαφέρουσα! Έμενε η κλήρωση της Πένυα. Πολλές οι αιτήσεις, 4 μόλις τα εισιτήρια. Ο Πάνος, ο Γιάννης, ο Αλέξανδρος και ο Μίλτος! Μαζί με τον Μπαβέα συμπληρώνουμε 13άδα! Ποιος θα το φανταζόταν!!! 
Το πρώτο μας ραντεβού δόθηκε την παραμονή της αναχώρησής μας, στην ταβέρνα του Λουκουμά. Εκεί μοιράσαμε τα μπλουζάκια μας και εκεί αποχαιρετήσαμε τους φίλους μας με μια ευχή! Να φέρουμε την κούπα! Επόμενο ραντεβού στο Hyde Park! Στα event της UEFA για τον τελικό. Το τρόπαιο ήταν εκεί για όσους ήθελαν να βγουν μια φωτογραφία μαζί του, περίπτερα όλων των χορηγών, κόσμος πολύς με φανέλες όλων των ομάδων, μπύρα άφθονη και η αγωνία έχει αρχίσει να βαράει κόκκινο… μετά από μια μεγάλη βόλτα φτάσαμε στο ξενοδοχείο που η Penya Blaugrana London είχε ετοιμάσει ένα μεγάλο δείπνο με προσκεκλημένες όλες τις Penyes αλλά και μέλη από τη διοίκηση.
Εκεί ο Αντώνης πλησίασε την Pilar! Είχαμε γνωριστεί στο παιχνίδι με τον Παναθηναϊκό, όταν μας είχε επισκεφθεί στα γραφεία μας. Η χαρά της ήταν μεγάλη όταν μας είδε. Μας γνώρισε σε όλο το τραπέζι και μιλήσαμε αρκετή ώρα μαζί. Η κούραση όμως ήταν μεγάλη και ανανεώσαμε το ραντεβού μας για την επόμενη μέρα το πρωί στην Trafalgar square, πλατεία στην οποία συγκεντρώθηκαν πριν το ματς όλοι οι barcelonistas.
Έφτασα πρώτη από όλους. Ευκαιρία να τραβήξω κάποιες φωτογραφίες. Αρκετός κόσμος ήδη στην πλατεία και η διάθεση ανεβασμένη στα ύψη! Το μουντό Λονδίνο είχε αποκτήσει χρώμα. Χρώμα κόκκινο και μπλε! Σιγά σιγά αρχίσαμε να μαζευόμαστε όλοι. 
Φάγαμε σε ένα ιταλικό εστιατόριο και πήραμε το μετρό για το Wembley. Σε όλη τη διαδρομή κρατούσα σφιχτά την τσάντα μου, να νιώθω το εισιτήριό μου. Μόλις φτάσαμε, είδα ένα blaugrana ποτάμι, να γεμίζει το δρόμο για το γήπεδο. Οι οπαδοί της Μπάρσα είχαν φτάσει από νωρίς στο γήπεδο καθώς ήταν πολλές οι charter πτήσεις που με δεκάδες πούλμαν μετέφεραν τους οπαδούς από το αεροδρόμιο στο γήπεδο. Ξεκίνησε να βρέχει… Κοίταξα ψηλά και χαμογέλασα. Θυμήθηκα πριν 3 χρόνια, την πρώτη φορά που πήγα στη Βαρκελώνη, στο el classico. Είχε αρχίσει να βρέχει λίγο πριν το ματς. Τελικό σκορ 2-0. Ας βρέξει όσο θέλει μονολόγησα! Σήμερα θα φύγουμε από εδώ νικητές! Η βροχή μέσα σε 5 λεπτά σταμάτησε, βρεθήκαμε όλοι μαζί για λίγο έξω από το gate J και αποχαιρετιστήκαμε προσωρινά… Με μια ευχή! Με τη νίκη! 
Με τον Αποστόλη, το Νάσο και τον Πέτρο καθόμασταν δίπλα στο γήπεδο. Οι 2 τελευταίοι είχαν ήδη μπει όταν εγώ με τον Αποστόλη πήγαμε στη θύρα μας. Μόλις σκάναρα το εισιτήριό μου και άνοιξε το τουρνικέ, ήταν ίσως η πιο όμορφη στιγμή του ταξιδιού μου μέχρι τότε. Ήμουν μέσα!!! Στο κάθισμά μου με περίμενε μια σημαία της Μπάρσα και το κομμάτι από το μωσαϊκό. Κοίταξα δίπλα να βρω τους υπόλοιπους. Να ο Λουκουμάς και ο Μπουγιουκλής και λίγο πιο πάνω ο Κώστας, ο Αντώνης, ο Πάνος και ο Γιάννης. Να και ελληνικές σημαίες.
Η εξέδρα μας έβραζε από νωρίς. Η υπεροχή της κερκίδας μας ήταν φανερή από πριν τη σέντρα. Δεν είχα ξαναδεί τέτοιο ενθουσιασμό σε ματς της Μπάρσα. Σχεδόν σε όλο το παιχνίδι ήμασταν όρθιοι.
Γίνεται η σέντρα. Το πρώτο τέταρτο ανησυχητικό. Δεν σταματάμε να φωνάζουμε και να ενθαρρύνουμε την ομάδα μας. Στο 27 ο Pedro σκοράρει. Ένα κουβάρι όλοι. Δάκρυα χαράς, χαμόγελα, αγκαλιές, φιλιά, φωνές… Πολλές φωνές… Μόνο λίγο μετά το 1-1 έπεσε ο παλμός αλλά προσωρινά. Μετά από λίγο ήρθε το goal του Messi για να μας ξανανεβάσει στα ουράνια. Έψαξα να βρω το Λουκουμά! «Τι έκανε ο κοντός;» του φώναξα και ας μη με άκουσε! Μετά το γκολ του Villa ήταν πια ξεκάθαρο! Είμαστε και πάλι πρωταθλητές Ευρώπης! Τη φέραμε την κούπα!
Η απονομή, η συγκίνηση για τον Αμπιντάλ, ο γύρος του θριάμβου… πολλές μαγικές στιγμές που δεν περιγράφονται με λόγια. Πολλά συναισθήματα ανακατεμένα. Μια μεγάλη αλήθεια. Η Μπάρσα είναι η καλύτερη ομάδα του πλανήτη. Και αυτό κανείς δε μπορεί να το αμφισβητήσει.
Το γήπεδο άρχισε να αδειάζει και από τους τελευταίους πήραμε το δρόμο της εξόδου και εμείς. Μας περίμενε ένα μεγάλο πάρτυ! Το πάρτυ της ομάδας!
Πρώτη εμφανίστηκε η κούπα. Ο Ροσέλ, ο Μπόγιαν, ο Τζεφρέν, ο Βαλντές, ο Μάξουελ, ο Πουγιόλ, ο Πικέ. Ίσως και άλλοι να έκαναν μια μικρή βόλτα από την αίθουσα του πάρτυ αλλά να μην τους είδαμε. Μετά από πολλά ποτήρια σαμπάνιας και πολλά μπουκάλια Estrella το πάρτυ τελείωσε και εμείς κατάκοποι πια πήραμε το δρόμο για τα σπίτια και τα ξενοδοχεία μας. Κάποιους τους αποχαιρετήσαμε γιατί έφευγαν το πρωί, με τους υπόλοιπους δώσαμε ραντεβού για λίγο τουρισμό την επομένη.
Η Κυριακή ήταν μια μέρα με πολύ περπάτημα, πολλές φωτογραφίες και αρκετή δόση από Λονδίνο. Την πόλη που ακόμα είχε έντονο το blaugrana στοιχείο. Την πόλη που υποκλίθηκε την προηγούμενη μέρα το βράδυ μαζί με όλη την υφήλιο στο μεγαλείο της Μπάρσα. Τη Δευτέρα πήραμε όλοι το δρόμο του γυρισμού. Με μια υπόσχεση! Του χρόνου στο Μόναχο! Ας είναι καλά η ομάδα και του χρόνου θα ξαναβρεθούμε για να φέρουμε και την 5η κούπα!
Τίποτα δε θα ήταν όμως το ίδιο αν δεν υπήρχε και κάτι άλλο εκτός από την Μπάρσα. Αν δεν υπήρχε η Penya Barcelonista d’Atenes. Ίσως εγώ να μην ήμουν εκεί, ίσως να μην ήμουν με αυτή την παρέα, ίσως τίποτα να μην ήταν το ίδιο. Τα 6 αυτά χρόνια ζωής αυτού του Συνδέσμου, οι όμορφες στιγμές είναι πολύ μα πολύ περισσότερες από τις άσχημες. Και αυτό που αξίζει τελικά είναι να εκτιμάς, να σέβεσαι, να αγαπάς και να πονάς αυτό που σου τις χαρίζει. Και στα καλά και στα άσχημα λοιπόν μαζί! Και στις χαρές και στα δάκρυα πάλι μαζί!
Mes que un club! Mes que una Penya!
Visca el Barça! Visca la Penya Barcelonista d’Atenes!
Φωτογραφίες: Κατερίνα Μιχάλαρου - Πέτρος Γιαρμενίτης
Μπράβο Κατερίνα, ωραίο το κείμενο. Για γράφτε και κανένας άλλος ρεεεεεεε....
ΑπάντησηΔιαγραφή